Afgelopen zondag was na weken trainen eindelijk het moment aangebroken dat ik de 10 kilometer tijdens de Vrijstad Vianen Loop zou gaan lopen. Het was echt een hele warme dag en op de gehele route stond maar één waterpost. Ondanks dat had ik er het volste vertrouwen in en kon ik niet wachten om dan eindelijk de 10 kilometer te lopen. Benieuwd hoe het me is afgegaan? Lees dan even verder.

Wekenlang was ik aan het trainen en twee weken geleden lukte het me voor het eerst om 10 kilometer aan een stuk te lopen. Een week voor de wedstrijd liep ik 7 kilometer aan een stuk en twee dagen voor de wedstrijd liep ik nog 5 kilometer. Ik was er echt klaar voor. Het broertje van mijn vriend zou ook de 10 kilometer mee gaan lopen, hij heeft van zichzelf al een goede conditie door het voetballen en heeft voor de wedstrijd niet meer gelopen.

De avond van tevoren zette ik alles qua kleding, drinken en snacks alvast klaar. De kriebels begonnen weer te komen. Ik vind het zo onwijs leuk om wedstrijden te lopen. Die hele sfeer en al die mensen, love it! De dag van de wedstrijd was ik om half 9 al uit bed, dat terwijl we pas om kwart voor 11 zouden vertrekken. Ik heb altijd zoveel ,gezonde, spanning rond zo’n wedstrijd dat ik dan niet kan uitslapen. Ik ontbeet met een schaal Griekse yoghurt en een uurtje later at ik nogmaals zo’n schaaltje. Zelf vind ik het namelijk altijd prettig om vooral vloeibaar te eten voor het hardlopen.

Om 12 uur ging de wedstrijd van start. De eerste kilometer was vooral ontwijken, mensen inhalen en een plek zien te vinden waar je vrij je eigen tempo kon lopen. Daarna had ik redelijk snel een constant tempo te pakken en liep ik de volgende 3 kilometer met gemak en ik genoot van alles om me heen. Rond de 4 kilometer begon ik het een beetje zwaar te krijgen. Het was echt heel warm doordat we constant met de volle zon in ons gezicht liepen. Gelukkig kon ik me daar redelijk overheen zetten en voor ik het wist kwam ik bij kilometer 5 de waterpost tegen waar ik een bekertje water aannam, er een slok uit dronk en de rest over me heen goot. Na iets meer dan 6 kilometer stonden daar mijn vriend en schoonvader me enorm hard aan te moedigen. Dat deed goed en tot de 7 kilometer ging het eigenlijk beter dan verwacht. Ook qua snelheid zat ik op schema en als ik zo doorliep zou ik zeker een nieuwe pr lopen.

Toen kwam daar na 7 kilometer helaas het moment dat mijn tenen gingen tintelen en al snel ‘sliepen’ heel mijn voeten. Ik voelde mijn voeten niet meer wat ervoor zorgde dat het lopen erg lastig en onwennig wordt. Ik besloot om tot mijn grote spijt een stukje te gaan wandelen in de hoop dat het snel weg zou trekken en ik de laatste kilometers in een versneld tempo af kon leggen. Helaas was dat niet het geval. Toch besloot ik na een klein stukje wandelen om weer een stuk te gaan hardlopen door alle medelopers die me hard aanmoedigden. Ook tijdens het lopen kwam het gevoel niet terug. Ik baalde echt enorm. Qua conditie kon ik het makkelijk aan. Ik had het dan wel warm, maar als mijn voeten normaal gedaan hadden was ik zonder problemen en te wandelen over de finish gekomen. Ik baalde, maar wist de knop wel om te zetten. Tussen de 7 en 8,5e kilometer heb ik nog twee keer moeten stoppen en daarna wist ik de laatste 1,5e kilometer aan een stuk door te lopen, dan maar zonder gevoel in mijn voeten.

We gingen een bocht om en mijn armband gaf aan dat ik nog 100 meter moest om de 10 kilometer te halen. Ik zette mijn eindsprint in, maar toen ik de bocht om kwam zag ik tot mijn grote schrik de finish niet. Ik hoorde iemand aan de kant schreeuwen, kom op nog maar 200 meter. Wat? 200 meter? De finish zou hier toch al moeten zijn? Het laatste beetje energie perste ik eruit om over de finish te komen. En jeetje wat was ik blij toen ik de finish over was, maar ook wel een beetje teleurgesteld dat ik er uiteindelijk ruim 57 minuten over deed. Een stuk langzamer dan de 53/44 minuten die ik in mijn hoofd had, die ik wel had gehaald als die voeten van mij wel hadden meegewerkt, maar goed daar is ook niks aan te doen. Ik werd uiteindelijk 17e van de vrouwen die de 10 kilometer liepen en 141e van de 228 in het totale klassement.

Ondanks dat het niet helemaal ging zoals ik had verwacht heb ik het wel echt naar mijn zin gehad en genoten van de route, de omgeving en alle enthousiaste mensen om me heen.  Dit is de meest heftigste loop die ik ooit gelopen heb, maar ik had hem zeker niet willen missen. Mijn volgende wedstrijd wordt ook weer een 10 kilometer en dit is dan een mooi vertrekpunt.

Iemand nog een leuke aanrader voor een volgende wedstrijd?

Follow