De ene hardloopwedstrijd zit er net op en voor de volgende schreef ik me weer net zo impulsief in als voor de Singelloop. Dit keer zou ik de 6 km gaan lopen en had ik nog twee weken om te zorgen dat ik daar klaar voor was. Benieuwd hoe me dat is vergaan? Lees dan even verder.

Impulsief schreef ik me in voor deze hardloopwedstrijd. Het was immers in de buurt en het inschrijfgeld was maar € 4,00. Ik had nog twee weken de tijd om te trainen, dus dat moest allemaal wel goedkomen dacht ik. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat ik niet zou kunnen trainen doordat ik maar liefst bijna een hele week ziek was. Diezelfde week van de wedstrijd ging ik naar de sportschool om me toch nog enigszins voor te bereiden. Ik ging op de hardloopband staan en wist er met veel pijn en moeite 6 km uit te persen. Wederom had ik dus een hard hoofd in deze wedstrijd, maar ik heb mezelf al vaker versteld doen staan, dus wellicht dat het allemaal nog goed zou komen.

De ochtend van de wedstrijd had ik er weer enorm veel zin in. Het zonnetje begon te schijnen en het leek een mooie dag te worden, totdat de lucht enorm donker werd. Gelukkig trok het grootste deel van de donkere wolken over. De broer van mijn vriend liep ook mee, alleen dan de 11 km. Mijn vriend en ouders kwamen kijken. De wedstrijd ging van start en het ging lekker. Ik voelde me goed en liep redelijk consequent qua snelheid. De eerste drie kilometer gingen heerlijk, totdat ik de dijk af draaide en ik een klap van de wind kreeg die ik volle bak tegen had. Daar had ik het wel even zwaar mee. Al helemaal met de gedachte dat ik dit nog 3 kilometer vol moest houden, maar ik wilde niet stoppen. Rond de 4 kilometer zakte de moed toch wel even in mijn schoenen totdat ik daar opeens mijn vriend en ouders juichend zag staan. Het was een hele kleinschalige wedstrijd en je kwam dus alleen maar mensen tegen aan de start en finish. Het was dan ook een hele leuke verrassing dat ze gauw in de auto waren gestapt om me tussendoor ook nog aan te moedigen. Ik kon nu natuurlijk niet opgeven. Voor ik het wist was ik bij de 5 kilometer. Opgeven was nu helemaal geen optie meer. Verstand op 0 en doorgaan. Het aftellen was nu echt begonnen. Nog een halve kilometer, 400 meter, de finish was nu bijna te ruiken. Ik zou het gewoon halen! Ik perste er nog een laatste eindsprint uit en kwam enorm blij de finish over. Het waren dan maar 6 kilometer, voor mij voelde het als een hele marathon. Een beetje versuft stond ik bij de finish uit te hijgen. Mijn vriend en ouders kwamen me gelijk opzoeken en vertelde me dat ik van de vrouwen die meededen maar liefst 4e was geworden! Ik was zo trots als een pauw, mijn dag kon niet meer stuk! 

Follow