Mijn 21e verjaardag vorig jaar was toch wel een hele harde binnenkomer in de ‘grotenmensenwereld’, een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat en ik hoopte nooit mee te maken. Hoe gaat het nu met me en wat heeft me erg geholpen bij het verwerken van dit alles?
16 augustus 2016, mijn verjaardag, de dag waarop ik 21 werd en de ‘grotemensenwereld’ voor mij open ging. Helaas werd dit een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift staat en ik hoopte nooit mee te hoeven maken. Mijn oom, een lieve man die altijd voor iedereen klaar stond, werd alles wat hem dierbaar was afgenomen door zijn, bijna, ex vrouw, waardoor hij helaas op die 16 augustus geen lichtpuntje meer zag aan het einde van de tunnel. Het was een enorme vechter, maar als je constant probeert op te krabbelen en je steeds weer onderuit gehaald wordt en alles wat je lief hebt van je afgenomen wordt heb je op een gegeven moment geen kracht meer om overeind te komen. Toen mijn oom, waarmee ik altijd een bijzondere band gehad heb, niet op mijn verjaardag kwam zonder iets te laten horen wisten we dat het niet goed zat en toen we na een uur gereden te hebben aankwamen bij zijn huis, werd dit vermoeden helaas bevestigd, mijn oom was overleden.
We zijn inmiddels ruim een jaar verder en ik heb het in hoeverre mogelijk in deze korte tijd een plekje kunnen geven. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad en soms nog steeds, ook om te zien hoe mijn lieve oma en ons gezin ermee struggelde. Boos ben ik nooit geweest, op hem althans, het leven werd hem zo moeilijk gemaakt dat hij geen andere uitweg meer zag. Wel vind ik het erg moeilijk te beseffen dat er mensen zijn die anderen dit aan kunnen doen. Tijdens deze moeilijke tijd heeft sporten mijn erg geholpen. Voor dit alles liep ik al regelmatig hard, net als mijn oom overigens. Ook hij was dol op hardlopen en we zouden samen nog een keer gaan lopen, waar het helaas niet meer van is gekomen. Ik maakte altijd de grap dat ik hem nooit bij zou kunnen houden. Het was immers een man van bijna twee meter met lange benen. Sporten was voor mij de manier om om te leren gaan met dit verlies. Een manier om mijn hoofd leeg te maken en me even op iets anders te focussen, een manier om weer nieuwe energie te krijgen.
Het is iets wat je je hele leven met je mee zal dragen en wat me als persoon zeker veranderd heeft. Het heeft me harder gemaakt en met beide benen op de grond heeft gezet. Ik trek me niet zoveel meer aan van wat anderen denken en zeggen en ben er heilig van overtuigd dat mensen die anderen behandelen op een nare manier, dit vanzelf nog een keer terug krijgen. Ik probeer zoveel mogelijk stil te staan bij de waardevolle dingen die ik meemaak en te genieten en trots te zijn op alle dingen die ik toch maar weer weet te bereiken. Er zijn zoveel dingen waar we ons in het dagelijks leven druk om maken, maar is dat nou echt zo belangrijk?
“Leef alsof het je laatste dag is, leef alsof de morgen niet bestaat.”
